گلبانگ

اواز: سیاوش

تار: محمد رضا لطفی

بیش درامد بیات اصفهان: مرتضی نی داود

غزل اواز:استاد سخن سعدی شیرازی

سخن عشق تو بی ان که براید به زبانم

رنگ رخساره خبر می دهد از سر نهانم

گاه گویم که بنالم ز بریشانی حالم

باز گویم که عیانست چه حاجت به بیانم

من در اندیشه انم که روان بر تو فشانم

نه در اندیشه که خود را زکمندت برهانم

گر چه تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن

که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت

دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم

که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم ودیدم

که به بایان رسدم عمر و به بایان نرسانم

ای مه من، ای بت چين ای صنم . لالـه رُخ، زهره جبیين ای صنم 
تا به تـو دادم دل و دين ای صـنم , برهمه كس گشته یقين ای صنم
من زتو دوری نتوانم دیگر , جانم , وزتو صبوری نتوانم دیگر
بيا حبيبم، بيا طبيبم(۲)
هر كه تو را ديده ز خـود دل بريد , رفته ز خود، تا كه رُخت را بديد
تير غمت، چون به دلِ من رسيد , همچو بگفتم كه همه كس شنيد
من زتو دوری نتوانم ديگر , جانم , وزتو صبوری نتوانم ديگر
بيا حبيبم، بيا طبيبم(۲)
ای نفـسِ اُنـسِ تـو احيای من 
چون تويی امروزه مسيحای من 
حالت جمعی تو پريشان كنی , وای به حال دل شيدای من 
من زتو دوری نتوانم ديگر , جانم , وزتو صبوری نتوانم ديگر
بيا حبيبم، بيا طبيبم(۲)