گلبانگ

 بگذر  شبی به خلوت این همنشین درد

تا شرح ان دهم که غمت با دلم چه کرد

خون می رود نهفته از این زخم اندرون

ماندم خاموش واه که فریاد داشت درد

این طرفه بین که با همه سیل بلا که ریخت

داغ محبت تو به دل ها نگشت سرد

من بر نخیزم از سر راه وفای تو

از هستی ام اگرچه بر انگیختند گرد

روزی که جان فدا کنمت باورت شود

دردا که جز مرگ  نسنجند قدر مرد