گلبانگ

فروغی بسطا می

مقیم کوی تو تشویش صبح وشام ندارد

که در بهشت نه سالی معین است نه ماهی

چو در حضور تو ایمان کفر راه ندارد

چه مسجدی چه کنشتی چه طاعتی چه گناهی

مده به دست سپاه فراق ملک دلم را

به شکر ان که در اقلیم حسن بر همه شاهی

تسلی دل خود میدهم به ملک  محبت

گهی به دانه ی اشکی گهی به شعله اهی

هاتف اصفهانی

چه شود به چهره ی زرد من نظری زبهر خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی اشاره دوا کنی

تو شهی وکشور جان ترا تو مهی وجام جهان ترا

ز ره کرم چه زیان ترا  که نظر به حال گدا کنی

تو کمان کشیده ودر کمین که زنی تیرم ومن غمین

همه غمم بود از همین که خدا نکرده خطا کنی