گلبانگ

(( به یاد مهربانترین دوست))

دیدی ای مه که ناگه رمیدی ورفتی

پیوند الفت بریدی ورفتی

هر چه خواری به یاری کشیدم ودیدم

دامن زدستم کشیدی ورفتی

بس ناله ها کردم به امیدی که رحم اری

به فریاد من ای گل

فریاد از دل تو کز جفا فریاد مو نشنیدی و رفتی

جانا گر چه بردی از یادم

جان در کوی عاشقی دادم

زپا فکندی به سر دویدم گوهر فشاندم

به اشک من خندیدی ورفتی

 ساقی بده ان می را

مطرب بزن ان نی را

که پای لاله پیاله خوش باشد

دل اسیران به ناله خوش باشد

علاج محنت به جز می نیست

به غیر نالیدن نی نیست