گلبانگ

قسم به خدا به نور صفا 

به اشک گرم به آه سرد

به دلهای سراپا درد 

به مجنون بیابان گرد

به ساغر می به ناله نی

پای سرو بوستانی در گل است
سرو ما را پای معنی در دل است

نیکخواهانم نصیحت می​کنند
خشت بر دریا زدن بی​حاصل است

ای برادر ما به گرداب اندریم
وان که شنعت می​زند بر ساحل است

شوق را بر صبر قوت غالب است
عقل را با عشق دعوی باطل است

نسبت عاشق به غفلت می​کنند
وان که معشوقی ندارد غافل است

دیده باشی تشنه مستعجل به آب؟
جان به جانان همچنان مستعجل است

بذل جاه و مال و ترک نام و ننگ
در طریق عشق اول منزل است

گر بمیرد طالبی دربند دوست
سهل باشد زندگانی مشکل است

عاشقی می​گفت و خوش خوش می​گریست
جان بیاساید که جانان قاتل است

سعدیا نزدیک رای عاشقان
خلق مجنونند و مجنون عاقل است