آصفی هروی

آصفی هروی شاعر سده نهم و دهم هجری قمری است که در سال 
853 ه.ق در هرات متولد شد . پدرش نعیم الدین نعمت الله قهستانی وزیر

 سلطان ابوسعید گورکانی بود . در دوره تیموری به وزیران لقب آصف داده
 می شدآصفی هروی هم به سبب مقام پدرش آصفی تخلص می کرده
 است. جد آصفى، علاءالدین على نیز در عهد امیر تیمور خدمت دیوانى
 مى‏كرده است. آصفى با امیرعلیشیر نوایى محشور بود و نزد شاهزاده
 میرزا بدیع‏الزمان تقرب داشت و خدمت سلطان حسین بایقرا را نیز
 دریافت. آصفی شاگرد عبدالرحمان جامی بود و نزد او مقام و منزلت 
بالایی داشت .خواجه آصف غزل و قصیده را نیكو مى‏سرود و در رباعى و
 مثنوى نیز استادى داشت، و مثنویى نیز بر وزن «مخزن الاسرار» سروده
 است.
آصفی بیشتر عمر خود را در هرات گذراند و فقط دو سفر به مکه و بلخ کرد
 و سرانجام درسال 923 ق در هرات درگذشت و پیکر وی را در
 گازرگاه هرات به خاک سپردند. «دیوان» اشعار او به اهتمام هادى
 ارفع در تهران در سال 1342 شمسی به طبع رسیده است.

منابع :پایگاه نور و دیگر منابع


از جمله برنامه هایی که در مجموعه گلها از اشعار این شاعر

 استفاده شده است میتوان برنامه برگ سبزشماره 228 وبرنامه

 یک شاخه گل شماره 349 را نام برد

 
هر چند شعله زد بفلک برق آه ما

روشن نگشت کوکب بخت سیاه ما

ما از کجا بکعبه مقصود ره بریم‏ 

کوه گناه چونکه بود سد راه ما

بودیم گرچه نافه صفت لیک

از خطا موی سفید بین و درون سیاه ما

گر لطف میکنی و اگر قهر میکنی‏

ما بنده توایم توئی بادشاه ما

سر تا قدم اگرچه گناهست آصفی‏ غم نیست

اگر شود کرمت عذر خواه ما
شبی زقد تو افتاد سایه بر دیوار

هنوز عاشق بیچاره رو به دیوار است

با سپاس از همراهی دوست بزرگوار جناب بهرامی