گلبانگ

امیری فیروز کوهی

سید کریم امیری فیروزکوهی متخلص به"امیر"شاعروادیب معاصر در سال ۱۲۸۸ه.ش در روستای"فرخ آباد"فیروزکوه به دنیا آمد.در سن ۷سالگی پدرش را از دست داد و  به همراه خانواده به تهران رفت و منطق،ادب،فلسفه،شعر،موسیقی و...را آموخت. تحصیلات متوسطه را در"کالج آمریکایی"گذراند و در خارج از مدرسه به تعلیم"ادبیات عربی"همت گماشت.

در اشعار استاد امیری به وضوح می توان گلایه از روزگار ،غم،درد و پیری را مشاهده نمود که البته اشعار او بیشتر در دوران پیری سروده شده اند اما اشعار دوران جوانی او نیز سرشار از غم و اندوه است.

استاد امیری فیروزکوهی در انجمن های ادبی ایران شناخته شده بود و با بسیاری از شاعران مراوده داشت،مخصوصآ پس از مرگ" رهی معیری"،استاد امیری ترکیب بند طولانی ای را در سوگ "رهی معیری" سرود که سرشار از احساس و زیبایی است که به حق می توان آن را از زیباترین ترکیب بند ها به حساب آورد.

استاد امیری فیروزکوهی از پیروان سرسخت سبک و مکتب صائب بود به طوری که بر دیوان صائب مقدمه ای بسیار طولانی نوشت و از به کار بردن صفت" هندی"برای این سبک پرهیز می نمود و سبک صائب را سبک"اصفهانی"می نامید.

استاد امیری فیروزکوهی سرانجام در سال ۱۳۶۳ه.ش در تهران درگذشت.

 متاسفانه استاد امیری فیروزکوهی از جمله شاعرانی هستند که در دوره ی کنونی به اشعار زیبای ایشان  چندان توجه نمی شود و تا حدودی در بین مردم گمنام باقی مانده است.

روحش شاد
ایام جوانی

زندگی با یاد ایام جوانی می کنم                                     با خیال زندگانی،زندگانی می کنم

گرچه از روز ازل با مرگ پیمان بسته ام                       باز هم از سست عهدی سخت جانی می کنم

پیش از این از ذوق هستی بود برجا ماندنم                     وین زمان از بیم مردن زندگانی می کنم

بر لب من خنده از عهد جوانی مانده است                     من به یاد شادمانی،شادمانی می کنم

نفس من در ناتوانی هم خطاست                                گر توانم،کارها با ناتوانی می کنم

من که هرگز ناگهان،آهنگ رفتارم نبود                      از جهان آهنگ رفتن ناگهانی می کنم

خنده ی مهری ندیدم از کسی بر روی خویش               من که با نامهربان هم مهربانی می کنم

دل ز غم چون اختران آسمان لرزد مرا                     هر زمان یاد از قضای آسمانی می کنم

بهر مشتی استخوان کآخر سزاوار سگی است          روز و شب چون سگ به زحمت پاسبانی می کنم

سیر هر برگ از کتاب سرنوشت خویش را               در تماشاگه اوراق خزانی می کنم

گر چه رنج عمر و عیش این جهانم می کشد             آرزوی عمر و عیش آن جهانی می کنم

روز پیری هم گناهی دیگر از یاد گناه                     در نهانگاه خیال خود،نهانی می کنم

آرزوها تا به عمر جاودان پاینده اند                        گر کنم کاری،به عمر جاودانی می کنم

من که بودم از سبکروحی عنان دار نسیم             این زمان بر خاطر خود هم گرانی می کنم

                                زندگی با محنت  بی عشقی و پیری"امیر"

                               من به حکم عادت از عهد جوانی می کنم