گلبانگ

اواز: بانو فرح

کلام: استاد سخن شیخ اجل سعدی

همنوازان: حبیب الله بدیعی/جلیل شهناز

کلام متن برنامه: عطار/حبیب خراسانی/عراقی

گوینده : روشنک

همه عمر بر ندارم سر از این خمار و مستی

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

چه حکایت از فراغت که نداشتم ولیکن

تو چو روی باز کردی ، در ماجرا ببستی

نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به

که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی

دل دردمند ما را که اسیر تست یارا

به وصال مرهمی نه ، چو به انتظار خستی

نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا

تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی

برو ای فقیه دانا به خدای بخش مارا

تو که زهد و پارسایی ، من و عاشقی و مستی

دل هوشمند باید که به دلبری سپاری

که چو قبلهایت باشد ، به از آن که خودپرستی

چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد

چه کنند اگر زبونی نکنند و زیردستی

گله از فراق یاران و جفای روزگاران

نه طریق توست سعدی ، کم خویش گیر و رستی

گوش جان بسپاریم به نغمات جانسوز ودلنشین هنرمندان بی تکرار پهنه ایرانزمین