گلبانگ

 اوازرضا کسایی سروده معینی کرمانشاهی

خانمان سوز بود اتش گاهی

ناله ای می شکند پشت سپاهی گاهی

قصه یوسف وان قوم چه خوش پندی بود

بعزیزی رسد افتاده به چاهی گاهی

اشک در چشم فریبنده ترت می بینم

بهر طوفان زده موجیست پناهی گاهی

زردی رویی نبود عیب مرانم از کوی

جلوه قریه دهد خرمن کاهی گاهی

انجا که عقاب پر بریزد

از پشه لاغری چه خیزد

اواز شجریان با سروده حضرت حافظ

منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است

گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک

نوای من به سحر اه عذر خواه من است

زپادشاه وگدا فارغم بحمدالله

گدای خاک در دوست پادشاه من است

از ان زمان که براستان نهادم روی

فرازمند خورشید تکیه گاه من است

گناه است اگر چه نبود اختیار ما حافظ

تو در طریق ادب باش وگو گناه من است