گلبانگ

نوای منی بی نوای توام بلای منی مبتلای توام

دل زود باورم را به کرشمه ربودی

 چو نیاز ما برون شد تو به ناز خود فزودی

به هم الفتی گرفتیم ولی رمیدی از ما

من ودل همان که بودیم تو ان نی که بودی

من ازان کشم ندامت که تو را نیازمودم

تو چرا زمن گریزی که  وفای  ما ازمودی؟