خمار می جگرم سوخت، ساغرم بدهید 

تهی نکرده، یکی جام دیگرم بدهید 

به یک پیاله نسازم، ز بس حریصم من 

قدح پیا پی و ، ساغر مکررم بدهید 

خمار می کُشدم ذوق خامشی دارم 

به چشم یار که پیمانه پر ترم بدهید 

ز زهد خشک رخم گشته خاک سان، بی آب 

به چهره آبی از آن آتش ترم بدهید 

ستور لاغر رم کرده از چراگاهم 

به سبزه ی خطِ گل عارضان سرم بدهید 

چنین که گشته تنم لاغر از ریاضت زهد 

نه حکمتست که پیمانه لاغرم بدهید 

چو"طالب" از ره حکمت فتاده ام به کنار 

یکی به جانب میخانه رهبرم بدهید